Julefeiring i Queenstown

Julefeiring på den sørlege halvkule er unekteleg spesielt. Ikkje berre gjør sol og sommar ein effektiv slutt på julestemninga, men også det faktum at jula bli feira over berre to dagar og ikkje to veker slik som heime. Queenstown er dessutan ein turiststad av dei sjeldne, og dei fleste av dei gjer lite ut av jula. Mange vel tilsynelatande å gå forbi jula i stillheit. Derfor er det ekstra godt å kunne gje dei ei lita følelse av jul og av å bli satt pris på. Første juledag om morgonen delte vi gåver. Vi hadde ei jente frå Sør-Korea og ein mann frå San Diego i vårt rom den dagen. Begge godt vaksne, kanskje rundt 30. Sidan dei reiste aleine hadde vi kjøpt inn ei lita gåve til kvar av dei, noko vi tydeleg kunne sjå at dei satt stor pris på. Og middagen den dagen blei delt med to muslimske gutar frå Oman. Vi feira med å lage heimelaga potetstappe, biff og gulrotstuing. Til dessert vart det pannekaker med jordbær og is. Det blei ein fest og noko eg trur Muhammed og Abdul vil huske lenge.

Av ting som har betydd mest for meg i jula, så trur eg at eg vil nemne to ting. Julaften gjekk eg til gudsteneste 23.30. Det var i den anglikanske kyrkja, så det minna ganske mykje om heime i Førde, sjølv om dei har meir liturgi her. Kyrkja var full av folk frå alle mogelege kantar av verda. Følelsen av samhald på tvers av alle verdshav i det Europa, Asia, Amerika og Oceania song eit vers kvar av ein julesong made my day. Ting nummer to er utan tvil julekakene og dei brente mandlane mamma sendte meg. Dei har vore til stor glede for mange personar vi har møtt dei siste dagane. Eg har ei fantastisk mor og ho fortenar all kreditt. 

I går/andre juledag/boxing day var dagen for å skeie litt ut. Så nokre pengar vart svidd av på shopping og nokre på aktivitetar. Derek og eg bestemte oss for å teste jet boats, noko vi ikkje angra på. Båten går opp mot 80 kmt, trenger berre 5-10 cm dypt vatn, køyrer gjennom ein kanyon og kan ta 360 i fart. Sjekk ut www.shotoverjet.com. Likevel var det ein annan ting som made my day. På kvelden ruslande rundt i sentrum med min nye roommate Tod frå Australia, tok vi inn i eit galleri av Tim Wilson. Namnet blei kjent for meg da eg såg nokre av hans kunstverk i eit anna galleri. I det eg gjekk tett innpå eit maleri for å studere det på nært hold så vart bildet med eitt mørkare. Eg stussa på kva som hendte, snudde meg mot paret i galleriet og spurte om det var ein av dei som dimma ned lyset. Etter litt spøk, innrømma mannen i 50 åra at det var han og han økte lysstyrken igjen. Det var akkurat som om bilde levde, fordi forskjellen i lysstyrken hadde ulike verknader på dei ulike plassane i bilete. Eg slo ein spøk at dette ikkje var mogleg og sa at eg trudde det også var ei lita lampe bak bilete. Eg veit ikkje heilt kvifor, men eg fekk plutseleg følelsen av at mannen eg stod ovanfor var kunstnaren sjølv. Ekstasen min var eit faktum da han bekrefta det. Tim Wilson in person. Eg har helst på han. Etter ein lengre samtale om kunst, Petter Northug, Milford Sound og Noreg gjekk plutseleg Tim (ja, eg føler vi er på fornamn) resolutt bort, tok det store bilete ned frå veggen, og viste meg at det var inga lampe på baksida. Eg kan ikkje huske at eg toucha bakken på veg ut av galleriet. Eg gjekk frå å vere opptatt av stilig design til bli ein kunstelskar. Denne mannen gjør ting med penselen eg ikkje trudde var mogleg. Så dersom du har mellom ein halv til to millionar kroner du ikkje heilt veit kva du skal gjere med, så kan eg med glede vere din rådgjevar. På ein betingelse,  at eg kan komme inn i stua di når eg vil.

Dersom nokon ønskjer å følgje teamet tettare i vekene som kjem, sjekk ut vår teamblogg www.teamkiwifiji.blogspot.com

Eg ønkjer alle ei fortsatt god jul og ei riktig god nyttårsfeiring med eit påfølgande godt år. 

See you!

Hei som tida går!

Eit friår er tydeligvis ingen garanti for å unngå tidsklemma. Etter å ha snike seg innpå og varsla sin eksistens utan at eg tok nemneverdi notis, tok den meg med eitt. No skal eg ikkje dramatisere dette for mykje, samanlikna med eksamenstid heime vert det heile framleis ei drope i havet. Den største konsekvensen er det nok De som lesarar har lidd, da bloggen blei nedprioritert. Eg beklagar dette på det sterkaste og ber alle såra om tilgiving;)

For å ta opp tråden kan eg fortelje at veka med Mark Parker og temaet ”Making God Lord” vart nok ei skikkeleg god veke. Ved å legge ned våre rettigheter til å velje alt sjølv i livet og innrømme synder gjør vi forholdet med Gud rett, og det blir lettare å høyre Guds plan for oss.

Etter dette har vi hatt veker med tema som ”Relationship” og ”Missions”. Det som har slått meg mest er at med bakgrunnen vi har i frå Vesten med mange år skule og berre basic kunnskap om bibelen for oss vil vi likevel komme langt dersom vi drar ut til den 3. verda som misjonærar. Det er mange ting vi vil vere i stand til vise eller lære vekk i ein slik setting. Så frå å bli ein ”sprø” ting nokon gjør, kjennest det no i alle fall ikkje heilt urealistisk. Når det er sagt, så er Europa kanskje den verdsdelen som per i dag trenger mest misjonærar etter Asia. Og det finnest utroleg mange forskjellige måtar å jobbe som misjoner. Som Chris Donaldson (baseleiar dei siste ti åra og no misjonær i Tyrkia) sa så bra: ”To be a missionary is not about the place but about the purpose of being there”.

Utanfor klasserommet har dei siste helgene gitt nokre fantastiske opplevingar. Ein søndag etter gudstenesta tok eg og tre andre ut i min lille bil. Målet var to timer unna i sørleg retning, men vel verdt det. Vi starta i godt overskya vær og dagen såg ut til å bli slik heilt til vi svinga vest og inn i fjellet. Med eitt var alle skyer vekke og majestetiske fjell openbara seg. Så våre fire-fem avslappa timer på Mt. Sunday også kalla Eldaros (Rohan) i Ringenes Herre var berre fantastiske.

Helga etter drog eg på eigenhand fire timer i sørleg retning. Målet var å sjå New Zealands høgste fjell Mt.Cook på nært hald. Også denne turen starte med overskya, men blei brått endra til sol og glede. New Zealand ser ut til å ha eit ganske vanleg fenomen der tilsvarande i Norge ville bety at Vestlandet har regn og Austlandet har skyer, mens Langfjella ligger bada i sol. Dessverre er nok dette tilfelle ikkje veldig vanleg heime.  Natta blei tilbrakt på ei hytte 1800 meter over havet og solnedgangen med Mt. Cook i augesjå var upåklageleg. Mt. Cook har ei fjellside som nesten strekker seg 3000 meter opp i frå dalbotnen, noko som rett og slett er imponerande.

No har vi starta utreisefasen. Etter opprydding, vasking og avslutning tok vi farvel med resten av klassen på laurdag. Det var rart å ta farvel, men heldigvis skal vi sjåast igjen ei veke i februar før vi tek endeleg farvel. Kan ikkje sei anna enn at eg gleder meg til den veka allereie. Til å høyre alle historier frå misjonsmarken. 11 veker skule har gått så fort. Men no er det berre fem av oss, og that’s it. Vi skal oppleve mykje spennande i lag dei neste åtte vekene. Først skal vi tilbringe fem veker i New Zealand og deretter tre på Fiji. Målet er å aktiv oppsøke andre backpackere og stifte relasjonar med dei, for så å kunne dele vår tro og Guds kjærleik med dei. Til no er det mest nemneverdige dei to israelittane vi tok opp frå vegkanten. Ein time i lag i bilen gav rom for ein hyggjeleg samtale.

Meininga med opphaldet...

Mykje har vorte skrive og mange bilder publisert, og framleis gjenstår det å vise og fortelle om mange bilder og opplevelsar. Det er derimot ein ting har det vore alt for lite av her på bloggen. Nemlig å fortelle om meininga med opphaldet! Kjernen i kvardagen! Kort fortalt kan vi seie at meiniga med opphaldet er å finne meinga med livet. Måten vi angrip dette på er å ha ulike tema kvar veke, det kvart tema blir undervist av ein tilreisande talar. Til no har vi hatt tema som Father Heart of God, Holy Spirit, Knowledge of God, Spiritual Warfare, Backpacker Ministry og  Image of God. Eg skulle ønske eg hadde vore flinkare til å dele kvart tema med dykk blogglesarar, men den gong ei. Det blei det ikkje noko av. Derimot skal eg no prøve å dele litt av undervisninga kvar einaste dag den kommande veka. Håper det kan vere til inspirasjon for nokon. 

Temaet denne veka er Lordship og taleren Mark Parker er ein crazy (positivt) 54 år gammel Kiwi frå Auckland med ingen redsel for å dumme seg sjølv ut. Han blei "saved" som nittenåring, tok ein DTS saman med kone og småbarn i 1987 og har sidan da stort sett vore involvert i Youth With A Mission (YWAM). Jobber i dag som koordinator for arbeidet i New Zealand. 

Mandag er dagen der talarane ofte bygger opp forventning og lengt etter svar som skal komme seinare i veka. Og veka ser ut til å bli enda ei til i rekka av det spennande slaget. Lordship? Kva er det? Kva handler dette om? 

Mark Parker omtaler sin eigen generasjon, the babyboom generation, som the generation of self-obsessed and pride. Min generasjon derimot, generasjon Y skal derimot vere the generation of unbelievers. Mange av oss trur på Gud som skaperen av universet. Det er ikkje særleg vanskeligere å tru på Gud som skaper, enn å tru på at ein bygger har bygd eit hus. Det er derimot få som verkeleg trur slik vi er meint å tru og som følgjer Gud ord. Mange kristne i verden i dag lever kun i den kristne verden kvar søndag. Dei gløymer å ta med Gud inn i kvardagen mandag til fredag, og det blir synda mykje fredag og lørdag kveld. Som Parker seier det: "Jesus didn't save us to go to heaven, but to come into relationship with the Father." Han understreker vidare at denne veka handler det ikkje om tilgivelse og anger, men om å adlyde Gud. "It's about loosing control and allow Jesus into our lifes." 

Jesus kom ned på jorda for å lage disipler. Les John 8:31, 13:35 og 15:8, gjerne med heile samanhengen rundt kvart enkelt vers. Dei tre versa handler henholdsvis om å adlyde Gud, elske Gud og kvarandre og avle frukt. Alt i konteksten av å vere Guds disipler. Utfordringa denne veka er å opne hjarta våre for Gud. Døra som skal opnast har kun ei dørklinke, og den sitter på innsida. Så verken Jesus eller Mark Parker kan opne den for oss, det er noko vi må gjere sjølv. 

Sjølv føler eg på ein redsel for å la Gud ta over styringa i livet mitt. Ja, eg drog til New Zealand for å gå på bibelskule fordi eg følte Gud talte til meg. Ikkje nødvendigvis om å dra til New Zealand, men i alle fall om å dra på bibelskule. Det var relativt enkelt. Valget omfatta ikkje meir enn seks månandar av livet og det gjekk relativt greit inn i min plan. Men med to år igjen på studiet etter vel fullførte tre år, så er det vanskeleg å seie: "Gud eg gjør som du vil uansett kva du kaller meg til?" No er eg av den oppfatninga at Guds plan for oss omfatter meir enn plan A. Gud har ein plan B og ein C og ein D... dersom vi vel å ta til høyre i staden for til venstre. Likevel føler eg at dette kjem til å bli ei utfordrande veke. Korleis er det med deg? Lar du Gud styre dine valg? Har Han kalla deg til noko spesielt? Er du kristen mandag til lørdag?                    

I live!

For ordens skyld vil eg starte med å fortelle at det var eit relativt stort jordskjelv i Christchurch cirka ein månad før eg kom ned her. Dette målte 7,1 på Richters skala og forårsakte ein god del øydeleggelser i byen. Utroleg nok gjekk ingen menneskeliv tapt, og det er mange utrolige historier som vitner om at mange av guds engler har vore spesielt på vakt denne natta. Nok om det, over til helgas opplevelser.

Helga blei slått i hel, spending time in Sumner. Sumner er ein liten forstad til Christchurch, med sandstrand, klipper og klatrefelt i kvar ein krok. Stedet minner ikkje så reint lite om Californias vestkyst, nærmere sagt ein mellomting mellom Santa Barbara og Santa Monica, og rett bak finner du "Beverly Hills". Meir om klatringa på kiler, surfinga på stranda og kvifor vi overnatta hos ei søt Kiwi, opprinneleg britisk jente, kjem kanskje seinare. Men no tilbake til jordskjelv.

Klokka er ti lørdag kveld. Vi sitter i andre og øverste etasje i eit gammalt murhus rett bak stranda. Middagen er nettopp ete opp. Huset rister. Ikkje mykje, ikkje lenge, men nok til å kunne stadfeste at ja det var eit jordskjelv. Det vil seie. Eg trudde først ristinga kom av at vår husvert flytta på seg, noko som medførte ein kommentar i retur lydande som følger: "Kristoffer, if you think I'm fet, then don't cover over it that way!"  Noko som medførte desperat roing på engelsk frå mi side. Det har vore mange etterskjelv etter det store skjelvet, så dette i seg sjølv burde ikkje vere ein nyheit. Vi har til å med trent på å takle jordskjelv. Omtrent ein gong i veka er det nokon på basen som kunngjer at dei kjente eit jordskjelv natta før, men vi gutane ligger i køyer, to i høgda med slike fjærer under madrassa som får alt til å gynge når du eller den over/under deg snur seg, så det er vanskeleg å skille desse skjelva frå resten av gynginga. Så dette var nok min første skikkeleg opplevese av eit jordskjelv.

Kvelden seig på og sjølv helter blir trøtte. Så kvart over tolv, liggande rett ned på det vegg-til-vegg dekkede betonggolvet kom jordskjelv nummer 2! Framleis kort og konsis, men meir enn tydeleg nok. Natta seig på, eg sov min skjønnhetssøvn, vel det kan diskuterast kor skjønn ein blir av å sove rett på golvet, but anyway, vi sov. Neste sekund våkna eg av at huset rista, ikkje slik vennskapeleg dulting som tidlegare på kvelden, men ordentlig risting. Vi satt straks alle rett opp og ned, mildt sagt forfjamsa og i lett sjokk over krafta, men før vi rakk å bli redd så var det heile over. Vår husvert kom ut frå sitt soveværelse, forklarande kor nødstigen var i tilfelle det kom eit nytt eit. Det gjorde det aldri. Skjelvet målte 4,7 og var relativt grunt. Dette er ikkje så mykje, men følelsen av å gå "to bed again" uvitande om det skulle komme meir, ga meg ein heilt ny forståelse for korleis det er å opphalde seg i eit skikkeleg jordskjelvramme området, der livet står på spill, slik vi kan sjå på tv.

Og for ordens skyld, i dag har det vore tre nye skjelv, det største 4,9, men denne gang djupare ned.        

Family time!

No er det liv i leiren! Basen er spekka med folk! Crazy snowboarders coming home from their outreaches. Vi er backpackere og dei er snowboardere, vi er forskjellige, men familiefølelsen er overvelmande. Aldri truffe dei før, vil mest sannsynleg aldri sjå dei igjen, men det er utroleg kjekt å bli kjent med dei. Dei har vore igjennom sin DTS no, så historiene deira frå outreach og deira perspektiv på lecture phase er motiverande å høyre.

Onsdag var battletime! Soccer was the game. Sjølv innen familier kan prestisjen vere stor. Mykje stod på spill. Steminga var intens, men venskapeleg. Backpacker's main goal was having the most fun! We did... we won! 5-1. Kampen blei fulgt av barbecue! Tidenes beste worship. Flammeblåsing, fyrverkeri og disko! Dagen derpå holdt våre brødre presentasjoner av deira outreaches. India/Nepal-gjengen med flotte drakter. Chile-dudsa som bygde eit hus til ein jordskjelvramma familie som ikkje hadde råd til eit nytt hus. New Zealand/Australia fortalde om arbeidet med heimløse i Newcastle. Tyrkia-gjengen om korleis det er å dra til eit land som per definisjon er unreached. Fiji/Samoa om dei avslappa øy-samfunna. Alle flotte innblikk i kva ein gjeng uerfarne ungdommar kan gjere i løpet av to månandar som misjonerer! I dag er det fredag. Graduation er tingen! Vi skal servere. Party all night long, kjenner eg våre brødre rett. Starter om ti minutt. See you! Forresten ein ting til: Sommeren er her:) For fullt!!!   

The Peanut Butter returns

KRISA var eit faktum forje fredag!!! Vi var gått tom for peanut butter og neste leveranse skulle ikkje komme før tirsdag denne veka. Det viste seg også å stemme, men sidan dagane inneheld mange hendingar, så har eg dessverre ikkje fått moglegheita til å fortelle De om denne storhendinga før no.

Aller først vil eg berre understreke at det var KRISE! Det vil seie at mange her synest det var KRISE! (Les: Eg klarte meg etter forholdene bra.) No er det jo slik at mange her faster frå tid til annan, så vi kunne jo berre putta inn ein tre dager lang faste, så ville jo problemet vore løst. Godt mogleg nokon gjor det og, utan at eg veit. Eg er ikkje heilt inne i peanut butterets vindunderlige verden.

Tilbake til storhenginga på tirsdag! Leveransen bestod av 40 kg peanutbutter, 2 spann à 20 kg. No tenkjer du sikkert WOW, det var mykje! Men det er det i grunn ikkje. Vil berre informere om at Snowboard DTS-studentane som no er ute på outreach tilintetgjorde 120 kg peanutbutter i løpet av deira undervisningsperiode. Noko som utgjer omtrentleg eit halvt kilo peanutbutter per person per veke. Det skal bli spennande å sjå korleis dei ser ut no når dei kjem heim igjen i løpet av dei nærmaste dagane. I ei veke vil populasjonen på basen vere det dobbelte av normalen, så det tar nok ikkje lang tid før KRISA er eit faktum igjen. 

Den naturlege fortsettelsen no, er å gje ei forklaring på kvifor konsumet av peanutbutter er så høyt. Eg vel å gjere dette enkelt og greit ved å ramse opp alle dei ulike bruksområda for dette universelle godet. Vel også å legge til mine eigne synspunkt i parantes.

• På toast med eller utan syltetøy (Faktisk ganske godt i lag med bringebær eller jordbærsyltetøy)
• I sandwich (niste) med syltetøy og musli. (Veldig godt, og det litt fine brødet verkar fort mykje grovare)
• På eple (Jo, ikkje så verst når eg først tørte å prøve det)
• På banan (Nei takk, det blir berre for klebrig)
• På cookies (Har ikkje prøvd, men fornuften seier nei da cookies er kaloribomber allereie)
• På marshmallows (No way!!!) 
• Som tilbehør til iskrem 
• Eller rett og slett straight! (Jentene her spiser peanut butter med skei... disgusting!)

Det finnes heilt sikkert mange fleire kombinasjoner og bruksområder eg ikkje har oppdaga enda. Lista vil  derfor bli fortløpande oppdatert ettersom nye avdekkingar blir gjort! 

   

Livet oppned.... eit lite innblikk

Nokre av dykk har prøvd dere frampå med nokre svar på undersøkelsen, og èin har til og med svart rett. Riktig svar var alternativ: Sola går motsatt veg, den står opp i vest og går ned i aust. Dette er ikkje rett. Sola går riktig nok rundt motsatt vei, men den står framleis opp i aust og ned i vest. Når det gjelder dei andre svara så har det erfaringsmessige grunnlaget dessverre forvitra ein del den siste veka. Krisa var eit faktum på torsdag da vi oppdaget at strømmen i vasken plutselig gjekk med klokka! Nøden er stor og vi treng svar frå nokre på den nordlege halvkule: Kva veg går eigentleg strømmen der???! Til vår store lettelse så ser dei to resterande alternativa framleis ut til å vere korrekte for livet her nede. Månen vokser seg framleis stor frå venstre her, eit fenomen eg framleis ikkje forstår. Kvifor skal det vere ein forskjell frå den nordlege halvkule? At stjernebilda derimot er heilt nye, er vesentleg meir logisk.

Nye oppdagingar vil komme!

Sunset at the base!

Søndag kveld hadde vi ein heilt grei solnedgang...

Der livet foregår oppned...

Tanken om at å leve livet oppned kanskje ikkje er ein velkjent problemstilling for mange av bloggen sine lesarar slo meg her ein dag. Derfor laga eg ein liten spørjeundersøkelse for å finne ut om lesarane forstår realiteten i dette livet. Det kan vere greit, i tilfelle du plutselig blir gjort om til ein edderkopp eller maur for den saks skyld, ender opp i ein vask på den sørlege halvkule og lurer på kva veg du skal svømme. Det verkar vesentleg å ta opp dette temaet da eg er opptatt av lesarane si sikkerheit. Visste du forresten at eg har lagt ned forbod mot å lese bloggen medan du køyrer bil? Greit å vere klar over! Sidan bloggen i det siste har hatt ein del Canadiske lesarar av ein eller annan merklig grunn, vil kanskje nokre seie at desse sikkerheitstiltaka burde vore kungjort i engelsk òg. Og sidan Canada ikkje akkurat er eit overbefolka land, så kan eg jo kanskje vere einig. Eg skal tenkje på det... Tenkje er forresten noko som vi gjer ein del av her.
 

Steinparadis på slottsbakken!

Finnes det to paradis? Kor bra må ikkje det ekte paradiset vere når dette stedet finnes på jord? I alla fall så må skaperen ha latt fantasien løpe fullstendig løpsk den dagen dette stedet blei satt på kartet. Castle Hill er eit sted heilt utan om det vanlege. Topper lista for WOW-følelse ved entring av parkaringsplass og inn på topp 10 lista når det gjelder naturopplevingar. Ekstra kjekt når ein etterpå kan kjenne seg igjen i avslutningsslaget i Narnia. Med eit heilt utallbart antall bulderprosjekt blir dette stedet definitivt besøkt igjen i tida framover. Spesielt no når eg har fått meg bil med rattet på feil side... 

 

Akaroa

Akaroa var eit heilt greit sted å vere! Flott havn, koseleg steming, flotte fjell og pingviner! Vi såg pingvinene komme inn i mørke, svømmene i vatnet og krypene opp på land. Ein lokal mann på stedet viste oss ein pingvin i ei rugekasse, men bildetaking med blitz var dessverre uaktuelt. Han fortalde også at nokre av desse pingvinene lager seg rede heile 700 meter frå havet. Livet på bibelskole er travelt og fyllt av opplevelsar, så bilda får heller fortelle resten av historia.

Flea Bay før mørket og pingvinane kom

Akaroa

 

Kva er ein backpacker?

Veka vi er inne i er via til å lære om kven det er som drar på backpackerturer, kva dei ønskjer å oppnå og korleis man skal møte dei. Vi ser altså på kva som kjenneteikner denne typen mennesker alt etter om det er ein partyfokusert flashpacker (Flashpacker: drar med koffert, bur på hostel fordi det er billigere enn hotell og er lite interessert i hiking) eller om det er adventure backpacker (står gjerne opp om morgonen og flytter ofte til eit nytt hostel). Denne kunnskapen vil nok vise seg svært interessant når vi på utreisen skal møte 1643 backpackere frå heile verden, stifte bekjentskap og gjennnom desse bekjentskapa kanskje så nokre frø og ein interesse for trua på Jesus. One step at a time er tydelegvis noko dei praktiserer på NZ óg, ikkje berre meg på operabesøk. Så i morgon drar vi ein gjeng til Akaroa (ved kysten) for å studere dette mystiske folkeslaget backpackere som har vokst fram dei siste 50 åra. I ekte David Attenborough stil skal vi snike oss så tett inn på dei vi kan kome (gjerne på same sovesal) and see what life is all about. Håper berre kurtisescenene blir utelatt...   

Oxford - New Zealand

Konklusjon etter ei veke: New Zealand er eit merkeleg land. Her er det vår når det er haust heime! Gang på gang har eg tatt meg sjølv i å ikkje vere bevisst på dette sære fenomenet som skyldes at verden står litt på skakke. Kvar gang eg tenkjer på at det er vår blir eg like overraska, og plutseleg så legger eg faktisk merke til alle trea som blomstrar. Dei første dagane trudde eg at eg hadde kome til eit land der våren var i ferd med å gå over til sommer, men ein joggetur i går, samt utsagnet om at snøen låg på tunet for to veker sidan har absolutt fått meg til å revurdere hypotesen min. Opningshelga starte med nydeleg vær og backyard barbecue party. Dagane fortsatte med eit lite kanyon besøk og ein liten strandtur. Alt på fritida. Den første veka på skulen gjekk med til litt innføring i ulike tema, bli kjent, opplæring i ulike oppgaver og ein del sjølvstudium.

Tilbake til gårsdagens joggetur. Denne gangen drog eg for meg sjølv da eg ville ha ein skikkeleg joggetur. Ikkje ein amerikansk ein. Sykla først ein halv time for å komme til ein skog der det etter kartet å døme skulle gå ein del stier, blant anna inn til eit fossefall. Etter å ha forlatt sykkelen i eit buskas var det berre å ta beina fatt. Det heile starta med ein forundring over kor utroleg mange forskjellige trer og planter det kan vokse i eit og samme område. Altså god-stemning. Det begynte å regne, litt først deretter mykje. Det blei skikkeleg regnskog-stemning. Fossefallet blei nådd; vi har ein god del fossefall (les: tusen) som burde vore merka i Norge. Deretter begynte det å snø. Å SNØ!!! Det blei i det heile tatt litt mangel på stemning etter kvart. Etter tre timer i skogen og nok ein halv time på sykkelen på veg heim, så var det ein lett hypotermisk stemning ved ankomst basen. Godt dei veit korleis dei skal isolere husa sine i NZ... NOT!!!

Om skulen kan det kort oppsummerast at vi er 20 studenter, 11 gutter og 9 jenter, hvorav 7 er fra Europa og resten Nord-Amerika. Det er 10 staff som følgjer denne DTSen og til slutt ein del Base Staff. Alle er fantastiske folk og eit morsomt internasjonalt miljø å leve i. Skjønt det må sies at elve gutter på eit rom kan komme til å bli ei utfordring:)

Trur det får vere det for denne gang, så får bilda fortelle resten av historia. Eg lover eg kjem tilbake med nye historier og urovekkande oppdagingar frå eit av verdas ytterpunkt.

Oxford

Staff