Livet oppned.... eit lite innblikk

Nokre av dykk har prøvd dere frampå med nokre svar på undersøkelsen, og èin har til og med svart rett. Riktig svar var alternativ: Sola går motsatt veg, den står opp i vest og går ned i aust. Dette er ikkje rett. Sola går riktig nok rundt motsatt vei, men den står framleis opp i aust og ned i vest. Når det gjelder dei andre svara så har det erfaringsmessige grunnlaget dessverre forvitra ein del den siste veka. Krisa var eit faktum på torsdag da vi oppdaget at strømmen i vasken plutselig gjekk med klokka! Nøden er stor og vi treng svar frå nokre på den nordlege halvkule: Kva veg går eigentleg strømmen der???! Til vår store lettelse så ser dei to resterande alternativa framleis ut til å vere korrekte for livet her nede. Månen vokser seg framleis stor frå venstre her, eit fenomen eg framleis ikkje forstår. Kvifor skal det vere ein forskjell frå den nordlege halvkule? At stjernebilda derimot er heilt nye, er vesentleg meir logisk.

Nye oppdagingar vil komme!

Sunset at the base!

Søndag kveld hadde vi ein heilt grei solnedgang...

Der livet foregår oppned...

Tanken om at å leve livet oppned kanskje ikkje er ein velkjent problemstilling for mange av bloggen sine lesarar slo meg her ein dag. Derfor laga eg ein liten spørjeundersøkelse for å finne ut om lesarane forstår realiteten i dette livet. Det kan vere greit, i tilfelle du plutselig blir gjort om til ein edderkopp eller maur for den saks skyld, ender opp i ein vask på den sørlege halvkule og lurer på kva veg du skal svømme. Det verkar vesentleg å ta opp dette temaet da eg er opptatt av lesarane si sikkerheit. Visste du forresten at eg har lagt ned forbod mot å lese bloggen medan du køyrer bil? Greit å vere klar over! Sidan bloggen i det siste har hatt ein del Canadiske lesarar av ein eller annan merklig grunn, vil kanskje nokre seie at desse sikkerheitstiltaka burde vore kungjort i engelsk òg. Og sidan Canada ikkje akkurat er eit overbefolka land, så kan eg jo kanskje vere einig. Eg skal tenkje på det... Tenkje er forresten noko som vi gjer ein del av her.
 

Steinparadis på slottsbakken!

Finnes det to paradis? Kor bra må ikkje det ekte paradiset vere når dette stedet finnes på jord? I alla fall så må skaperen ha latt fantasien løpe fullstendig løpsk den dagen dette stedet blei satt på kartet. Castle Hill er eit sted heilt utan om det vanlege. Topper lista for WOW-følelse ved entring av parkaringsplass og inn på topp 10 lista når det gjelder naturopplevingar. Ekstra kjekt når ein etterpå kan kjenne seg igjen i avslutningsslaget i Narnia. Med eit heilt utallbart antall bulderprosjekt blir dette stedet definitivt besøkt igjen i tida framover. Spesielt no når eg har fått meg bil med rattet på feil side... 

 

Akaroa

Akaroa var eit heilt greit sted å vere! Flott havn, koseleg steming, flotte fjell og pingviner! Vi såg pingvinene komme inn i mørke, svømmene i vatnet og krypene opp på land. Ein lokal mann på stedet viste oss ein pingvin i ei rugekasse, men bildetaking med blitz var dessverre uaktuelt. Han fortalde også at nokre av desse pingvinene lager seg rede heile 700 meter frå havet. Livet på bibelskole er travelt og fyllt av opplevelsar, så bilda får heller fortelle resten av historia.

Flea Bay før mørket og pingvinane kom

Akaroa

 

Kva er ein backpacker?

Veka vi er inne i er via til å lære om kven det er som drar på backpackerturer, kva dei ønskjer å oppnå og korleis man skal møte dei. Vi ser altså på kva som kjenneteikner denne typen mennesker alt etter om det er ein partyfokusert flashpacker (Flashpacker: drar med koffert, bur på hostel fordi det er billigere enn hotell og er lite interessert i hiking) eller om det er adventure backpacker (står gjerne opp om morgonen og flytter ofte til eit nytt hostel). Denne kunnskapen vil nok vise seg svært interessant når vi på utreisen skal møte 1643 backpackere frå heile verden, stifte bekjentskap og gjennnom desse bekjentskapa kanskje så nokre frø og ein interesse for trua på Jesus. One step at a time er tydelegvis noko dei praktiserer på NZ óg, ikkje berre meg på operabesøk. Så i morgon drar vi ein gjeng til Akaroa (ved kysten) for å studere dette mystiske folkeslaget backpackere som har vokst fram dei siste 50 åra. I ekte David Attenborough stil skal vi snike oss så tett inn på dei vi kan kome (gjerne på same sovesal) and see what life is all about. Håper berre kurtisescenene blir utelatt...   

Oxford - New Zealand

Konklusjon etter ei veke: New Zealand er eit merkeleg land. Her er det vår når det er haust heime! Gang på gang har eg tatt meg sjølv i å ikkje vere bevisst på dette sære fenomenet som skyldes at verden står litt på skakke. Kvar gang eg tenkjer på at det er vår blir eg like overraska, og plutseleg så legger eg faktisk merke til alle trea som blomstrar. Dei første dagane trudde eg at eg hadde kome til eit land der våren var i ferd med å gå over til sommer, men ein joggetur i går, samt utsagnet om at snøen låg på tunet for to veker sidan har absolutt fått meg til å revurdere hypotesen min. Opningshelga starte med nydeleg vær og backyard barbecue party. Dagane fortsatte med eit lite kanyon besøk og ein liten strandtur. Alt på fritida. Den første veka på skulen gjekk med til litt innføring i ulike tema, bli kjent, opplæring i ulike oppgaver og ein del sjølvstudium.

Tilbake til gårsdagens joggetur. Denne gangen drog eg for meg sjølv da eg ville ha ein skikkeleg joggetur. Ikkje ein amerikansk ein. Sykla først ein halv time for å komme til ein skog der det etter kartet å døme skulle gå ein del stier, blant anna inn til eit fossefall. Etter å ha forlatt sykkelen i eit buskas var det berre å ta beina fatt. Det heile starta med ein forundring over kor utroleg mange forskjellige trer og planter det kan vokse i eit og samme område. Altså god-stemning. Det begynte å regne, litt først deretter mykje. Det blei skikkeleg regnskog-stemning. Fossefallet blei nådd; vi har ein god del fossefall (les: tusen) som burde vore merka i Norge. Deretter begynte det å snø. Å SNØ!!! Det blei i det heile tatt litt mangel på stemning etter kvart. Etter tre timer i skogen og nok ein halv time på sykkelen på veg heim, så var det ein lett hypotermisk stemning ved ankomst basen. Godt dei veit korleis dei skal isolere husa sine i NZ... NOT!!!

Om skulen kan det kort oppsummerast at vi er 20 studenter, 11 gutter og 9 jenter, hvorav 7 er fra Europa og resten Nord-Amerika. Det er 10 staff som følgjer denne DTSen og til slutt ein del Base Staff. Alle er fantastiske folk og eit morsomt internasjonalt miljø å leve i. Skjønt det må sies at elve gutter på eit rom kan komme til å bli ei utfordring:)

Trur det får vere det for denne gang, så får bilda fortelle resten av historia. Eg lover eg kjem tilbake med nye historier og urovekkande oppdagingar frå eit av verdas ytterpunkt.

Oxford

Staff

 

Verden! Her kjem eg!!!

Finvêret slo til igjen… du verda hausten kan vere fin den òg, når vêrgudane har fått dårleg samvittigheit pga av sommaren og verkeleg slår til. Ikkje det at eg var bekymra når eg forlét Førde til fordel for den sørlege halvkule og vår… hausten ”is soon back on track” tippar eg. I alle tilfelle gjor været at flyturen mellom Førde og Gardemoen vart av dei sjeldne opplevingane. Med utsikt til Gjegnen, Sunnmørsalpane, Jostedalsbreen, Hurrungane, Snøhetta, Rondane, Folgefonna og Gaustadtoppen ­­+++ på ein gang gjør seg.

I Oslo tok snille Karen Marie imot ein kokkelerande  loffar med ein hyggjeleg kveld som resultat. Kristina kom også innom og delte gladelig ut ein avskjedsklem. Tone Marit: desse jentene her tar telefonen;)

Oslobesøket gav også moglegheit til å trene enda meir på vere turist. Blant anna tok eg generalprøven blant operabesøk. Sjølv om eg er ueining i at den verdt 10 milliardær kroner, mens eit vinter-OL tydelegvis ikkje er det, så skal eg gladeleg innrømme at det er litt av eit praktbygg. Bilete blei tatt og kvar ein krok blei saumfart, også dei fasinerande vaskane på toaletta.

Heading for London

13 timers overgangstid i på Heathrow vart utnytte i form av eit Londonbesøk. Grei by – mange gamle bygningar, men også ein gammal underground som ikkje held mål. Intimgrensene ovanfor heilt ukjente folk blei definitivt minimalisert både på perrong og tog. NSB har likevel noko å lære, trur det eller ei. På stasjonane står det berre oppgitt kor mange minutt det er til neste tog går. På den måten går det ikkje ann å påstå at toget ligger etter ruta. At det derimot gjerne kan stå oppgitt eitt minutt som  ventetid på tavla i fem minutt skal man ikkje bry seg så mykje om…. I England køyrer dei på venstre side, slik dei også gjer i Australia og New Zealand. Dei viker openbart til vestre på fortaua også, noko som resulterte i at ikkje så reint få Londonborgarar holdt på å bli stanga ned den dagen eg var i byen. Ikkje berre er britane sære som ikkje gir slipp på venstrekøyringa, men dei eig ikkje fornuft. For i rulletrappene skal man plutselig vike mot høyre dersom man ikkje vil gå i trappa. Her viker altså den saktegåande trafikken inn mot motsatt køyreretning. Det er jo totalt ulogisk!!!  Kanskje litt drøyt å vektleggje dette så mykje i innlegget, men eg finner observasjonen så oppsiktsvekkjande at den måtte delast.

The Aussies is awesome

Vi seier ofte at verden blir mindre og mindre. Onsdag 29. september til fredag 1. oktober la alt grunnlag for dette uttrykket totalt i ruiner. Eg drog frå London onsdag kveld og landa i Sydney fredag morgon. Med bensinfylling i Bangkok tok flyturen 23 timer!!! Og enda var eg ikkje framme. Konklusjon: Verden er framleis stor! I Sydney møtte eg Eigil Instebø og angedølingen kom med mykje god pizza! Utroleg snillt gjort og utroleg godt etter mykje kjip flymat. Om Sydney kan det fortelles at operaen ikkje er i nærheten av å leve opp til den norske. Resten av byen er derimot veldig flott og mykje flottare enn London. Dessutan har alle toga på undergrounden to etasjer, så her er det faktisk plass til alle folka. Byen har 200 000 studentar så folk finnes det nok av. Og toga kom og gjekk til riktig tid også… imponert! Dessutan viker folk til venstre i rulletrappa dersom dei vil stå i ro… awesome!!! The Aussies have got it!!! Sydney er definitivt ein by eg ser fram til å komme tilbake til i februar. Dessutan er jentene her way more cute enn i London.

I Bangkok vart vi møtt med 28 grader og ein luftfuktighet langt over det som sunt er. Denne skyen tok også mykje av oppmerksomheten i avgangshallen.

The Aussies have got it!